باستان‌شناسان از کشف راز اجساد بی سر می گویند
چاتال‌هویوک از آثار مهم دوره نوسنگی در آناتولی (ترکیه) است که تاریخ آن به ۶۵۰۰ تا ۵۷۰۰ قبل از میلاد برمی‌گردد و آن را می‌توان از نخستین تلاش‌های بشر برای پی‌ریزی زندگی شهری به شمار آورد. مهم‌ترین ویژگی چاتال‌هویوک این است که هیچ کوچه و خیابانی در این شهر وجود ندارد؛ خانه‌ها به یکدیگر چسبیده‌اند و پشت‌بام خانه‌ها تنها راه ارتباطی و یا همان خیابان‌های این شهر هستند. این ویژگی موجب افزایش استحکام خانه‌ها شده و هم‌چنین در صورت حمله دشمن، دفاع از شهر را آسان‌تر می‌سازد. چندی پیش با کشف تعدادی جسد مرموز در این شهر، تحقیقات پیرامون کشف راز اجساد بی سر آغاز شد. اخیرا تیمی متشکل از باستان‌شناسان بین المللی پس از کشف شواهد پزشکی جدید اظهار داشتند که گوشت اجساد مذکور قبل از پیچیده شدن در پارچه و به خاکسپاری توسط کرکس‌ها خورده شده است.
چاتال‌هویوک که در فاصله ۳۰۰ کیلومتری آنکارا قرار دارد طی سال‌های گذشته همواره مورد توجه باستان‌شناسان بوده است. پیش از این وجود نماد لاشخور در منطقه سوالات بسیاری را در ذهن باستان‌شناسان ایجاد کرده بود، با استفاده ازکشفیات جدید، آنها توانستند از یک راز وحشتناک پرده بردارند.
وقتی در چاتال هویوک کسی از دنیا می‌رفت، جسد او اغلب در داخل خانه و در زیر کف آن به خاک سپرده می‌شد. باستان‌شناسان پس از بررسی اجساد کشف شده در این منطقه دریافتند که اندام‌های داخلی، گوشت یا پوست اجساد قبل از کفن‌پیچی و به خاکسپاری از بدن آنها خارج شده است. بررسی اسکلت‌ها هیچ اثری از ضربه چاقو نشان نمی‌داد و این مساله تعجب باستان‌شناسان را برانگیخت. چه اتفاقی در این منطقه افتاده است؟
برای یافتن پاسخ این پرسش، تیم تحقیق به سرپرستی مارین پیلود از دانشگاه نوادا، با این فرضیه که احتمالا بین اجساد بی‌سر و لاشخورها رابطه‌ای وجود دارد به بررسی رمز و راز نماد لاشخورهای موجود در منطقه پرداختند. در این راستا محققان با استفاده از شواهد پزشکی، نحوه خوردن اجساد توسط لاشخورها را بررسی نموده و دریافتند که لاشخورها در اغلب موارد تنها گوشت بدن را خورده و تاندون‌ها،رباط‌‌ها و اسکلت باقی‌مانده را رها می‌کنند. در بعضی موارد به خاطر ضربات نوک لاشخورها، علامت V مانندی روی اسکلت لاشه به جا می‌ماند، هرچند این اتفاق زیاد شایع نیست.
بر این اساس، تیم تحقیق دریافت که شهروندان چاتال هویوک، اجساد مردگان را بر بام خانه‌های خود قرار می‌دادند و پس از اینکه لاشخورها گوشت و سایر متعلقات جسد را می‌خوردند، اسکلت باقی‌مانده توسط اهالی خانه در پارچه پیچیده و در زیر زمین دفن می‌شد. البته این مراسم در آیین‌های دیگری از جمله آیین بودایی نیز وجود دارد. بوداییان طی مراسمی که به آن خاکسپاری آسمانی می‌گویند اجساد مردگان خود را بر بالای کوه‌ها می‌گذارند تا اینکه پرندگان گوشت‌خوار گوشت آنها را بخورند.
